Tuesday, February 20, 2007

the leavers dance


Έξω
ένα τοίχος απο γκρίζο βαρύ μπετόν γερά θεμελιωμένο. Μόνο τα ανοίγματα που ορίζω εγώ υπάρχουν. Πολλά ανοίγματα σε διάφορα μεγέθη και σημεία σε όλες τις πλευρές του τοίχους. Κι αυτά αλλάζουν συχνά. Κάποια ανοίγουν και κλείνουν συνέχεια, κάποια κλείνουν για πάντα και κάποια θα μείνουν για πάντα ανοιχτά.

Πιο μέσα
πολλά κινητά χωρίσματα απο ημιδιαφανές γυαλί σε διάφορα χρώματα, όλα με ένα τόνο γκρι πάνω τους. Μετακινούνται συχνά απο εμένα ή απο όποιον καταφέρει να διατηρήσει το άνοιγμα στον τοίχο για κάποιον καιρό και θελήσει να επέμβει στο χώρο και να τον συνδιαμορφώσει.

Περνώντας ανάμεσα τους......φτάνοντας στο κέντρο
ένα μικρό δωματιάκι 1x1 απο το πιο μαλακό υλικό. Η πόρτα είναι πάντα καλά κλεισμένη, αλλά χρειάζεται μια μικρή και απλή κίνηση για ν'ανοίξει και
μέσα
υπάρχει μια σκάλα που αν την κατέβεις οδηγεί βαθιά στο υπόγειο.
Εκεί συναντάς.....

δυο πόρτες
η μια βγάζει μπροστά στη θάλασσα και η άλλη στο κέντρο της πόλης

Friday, February 16, 2007

απ'έξω προς τα μέσα του κατοικώ_ούμαι

απ΄έξω...
μια χαρτινη τέντα τσίρκου, με πολύχρωμα κορδελάκια και μαύρες τουλίπες. Ολα τα περαστικά γεγονότα δηλώνουν την παρουσία τους στο μέσα.Οταν βρέχει το χάρτινο περιτύλιγμα μουλιάζει, όταν έχει ήλιο η θερμότητα εισέρχεται στον χώρο, όταν κάποιος περνάει απ΄έξω, η σκιά του φαίνεται μέσα από το χαρτί.

προς τα μέσα...
για να μπείς όμως χρειάζεσαι νύχια που θα σκίσουν το χαρτί. Κ αι η τρύπα που ανοίγει μένει σαν γρατζουνιά στον ελαφρή όγκο, που αλλάζει κάθε φορά που κάποιος μπαίνει ή είναι απλα περίεργος να δει το μέσα. Εσωτερικά, κεντρικά της σκηνής υπάρχει το πραγματικό, το αναπόφευκτο. Ενας βαρύς όγκος απο μπετόν με ρωγμές, απομεινάρια σεισμών που έγιναν στην περιοχή τη διάρκεια της ζωής του. Τα θεμέλια του βρίσκονται σε βάλτο που κάνει το κτίριο να κουνιέται κάθε φορά. Δεν υπάρχουν παράθυρα ούτε και πόρτα. Ομως δεν υπάρχει ούτε και ταβάνι να το στεγάζει. Έτσι, εγώ που βρίσκομαι μέσα του, μπορώ να δω μόνο αυτόν που θα περάσει πετώντας πάνω από την χάρτινη τέντα και θα αφήσει τη σκιά του να μπεί στον μπετονένιο όγκο.

Σιγά σιγά το χαρτί σκίζεται και αποκαλύπτει το μπετόν.
Σιγά σιγά το κτίριο βουλιάζει στο βάλτο.
Το μόνο μένει είναι τα πεταμένα χαρτιά, τα πολύχρωμα κορδελάκια και οι μάυρες τουλίπες..

Tuesday, February 13, 2007

[ο εαυτός που κατοικεί_ται]

πώς κινείται κανείς μέσα στον εαυτό σας;

ποιές χωρικές ποιότητες τον περιγράφουν;
τι υπάρχει μέσα, τι έξω, πάνω, κάτω και τι στο ενδιάμεσο;

τι χώρο ορίζουν/δημιουργούν ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα και τα συναισθήματά σας;

Monday, February 12, 2007

εκεί ψηλά...


Το δικό μου ράφι θα είναι ψηλά, πολύ ψηλά πάνω σε ένα βραχώδες βουνό και στο χείλος του γκρεμού. Όχι στη κορυφή του…
Μέσα σε παρθένο δάσος, δίπλα σε ένα μικρό καταρράκτη. Μακριά από όλα και όλους. Φτιαγμένο από ακατέργαστους κορμούς δέντρων και περιτριγυρισμένο από αγριολούλουδα. Θα έχω απλώσει μερικά μαξιλάρια και έχω μια κουβερτούλα να τη τυλίγομαι όταν κρυώνω. Όταν με κουράζει η μοναξιά μου θα παραμερίζω τις φυλλωσιές και θα τρυπώνω κρυφά μέσα σε μια σήραγγα με πολλές διακλαδώσεις. Θα μάθω ποια τούνελ με οδηγούν στους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπώ για να πηγαίνω γρήγορα. Τις υπόλοιπες διαδρομές θα τις ψάξω μια μια, αν και για τις περισσότερες θα ξέρω ότι στο τέλος θα καταλήγω να σκαρφαλώνω στα βράχια για να φτάσω το ραφάκι μου και να απολαύσω τη θέα μου!

..is that alright child?

thn hmera pou to rafi tou mualou mou tha me afhsei na to sugirisw tote kai egw tha eimai etoimh na to 3hlwsw kai na mhn valw tipota allo, pote 3ana, stous freskovammenous toixous mou
.-

Sunday, February 11, 2007

the one left
















to rafi mou 8a steketai katakorufa oste na min mporei kaneis kai tipota na katsei pano tou.

Saturday, February 10, 2007

to r[A]fi


Με θέα τη θάλασσα…το ράφι μου…ξύλινο σε ένα κατάλευκο φόντο…θα “ζεσταίνεται” από τις αχτίνες του ήλιου…θα το συντροφεύουν φιλμ από τα ταξίδια μου, τους ανθρώπους που αγαπώ ή αγάπησα…από τις “αποτυπώσεις” της ζωής μου…λίγα γιασεμιά, θα μου θυμίζουν το σπίτι της γιαγιάς…ένα παλιό τρατζιστοράκι θα πιάνει τις μουσικές συχνότητες που επιθυμώ κάθε φορά…πιο δίπλα...ένα κύπελλο γεμάτο ξυλομπογιές, πινέλα και χρώματα…αγαπημένα βιβλία, που διάβαζα μικρή και με ταξίδευαν…ένα view-master, για να βλέπω τα μέρη που θα ήθελα να επισκεφτώ…και επειδή εκτός από desperate architect…θα είμαι και μια desperate housewife…θα έχει σκόνη…τόση όση να μπορεί κανείς να μου αφήνει…κρυφές αφιερώσεις…xaxa

to rafi

Δεν μου αρέσει ούτε το desperate ούτε το ράφι. Αν όμως πρέπει να περιγράψω το ράφι μου θα έλεγα πως περισσότερο με ενδιαφέρει το που θα είναι τοποθετημένο...Σίγουρα θα είναι σε ένα μέρος που θα μου θυμίζει πολλά και στην σκέψη τους θα είναι τόση η συγκίνηση και τα συναισθήματα ακραία που θα μου έρχονται κλάμματα....
κάθε ράφι κα
ι κάθε κουτί "τακτοποιεί" κάποια πράγματα, αντικείμενα και όχι μονο.εγώ δεν έχω τόσο τακτοποιημένα τα πράγματά μου ούτε τις σκέψεις μου.
Θα μπορούσα να παραδεχθώ πως μάλλον το ράφι δεν μου κάνει απο θέμα κλίμακας. Θα προτιμούσα την λέξη γωνία, δωματιάκι ίσως...Έτσι λοιπόν παραδέχομαι πως επιθυμώ -προς το παρόν- ένα δωματιάκι στη σίφνο να πηγαίνω νωρίς το χειμώνα και την άνοιξη...παράλληλα θα ήθελα να το φυσά ο βορειάς και να έχει θέα τη δύση...

my s(h)elf pt.2


Το δικό μου ράφι θα είναι ξύλινο και βαρύ, βιδωμενο γερά με κρυφές βίδες σε έναν τοίχο με ταπετσαρία ίδια με του si doux.
Θα έχει πάνω ενα jukebox που θα παίζει όλες τις μουσικές που αγάπησα, τα 3-4 βιβλία που διάβασα ξανά και ξανά και έναν άτλαντα του κόσμου με σβησμένες τις περιοχές που έχω πάει για να ξέρω τι μου μένει. Πιο δίπλα θα είναι ένα σφραγισμένο βαζάκι με ξινά λεμόνια, που όταν το ανοίγεις θα ξεχύνονται όλα τα χαμόγελα που δεν είδες ποτέ πάνω μου.
Μπροστά του είναι κορνίζες χρωματιστές με φωτογραφίες των ανθρώπων που αγαπώ, τοποθετημένες άκρη άκρη για να πέφτουν με το παραμικρό κούνημα και ν'αντικαθίστανται απο καινούργιες.
Στην άκρη του ραφιού, είναι ξαπλωμένος ο καφέ λούτρινος σκύλος που μου είχε κάνει δώρο η γιαγιά μου και κοιτάζει πάντα νωχελικά το ράφι.
Στην πραγματικότητα ένα νόημα να του κάνεις και μπορεί να πεταχτεί και να τα γκρεμίσει όλα...

my s(h)elf


otan megalwsw thelw to rafi mou na exei ...
ena diabatirio kai katholou sunora,
ena ble koutaki me oles tis mousikes tou kosmou, ena kokkino koutaki me oles tis tainies pou me allaksan kai me autes pou tha me allaksoun, ena kitrino koutaki me ola ta proswpa pou emeinan pisw,ena aspro koutaki me ta proswpa pou stinoun to rafi auti ti stigmi pou milame kai ena diafano koutaki pou tha einai adeio giati exei ta proswpa pou den exw gnwrisei akoma.Episis, to rafi mou tha exei kai ena prasino koutaki pou tha exei ton ilio kai ti broxi, ta sunnefa kai to xioni, tin omixli kai tin psixala,episis tha exei mia kamera pou tha zwgrafizei, ena pappoutsaki tou balletou pou tha xoreuei kai ena pliktro pou tha skotwnei auto pou brisketai sto kitrino koutaki.

Otan megalwsw thelw ola ta koutakia na exoun trupitses stis opoies na prosarmozontai eidika kalamakia pou tha enwnoun ta koutakia metaksu tous. Etsi wste ola na boroun na allazoun thesi. gia to telos afinw to mauro koutaki, giati to mauro koutaki brisketai idi kollimeno stin katw pleura tou pafiou kai anoigei mono mia fora kai otan anoiksei ola ta upoloipa koutakia tha ginoun kai auta maura.to mono pou tha meinei einai to diabatirio..