11:45...
11:47
...
11:48
Κοιτάω τον υπολογιστή.Με την πλάτη γυρισμένη, θυμώνω στο χώρο που υπάρχει από πίσω. Συνήθως βρίσκομαι στο σπίτι όταν συμβαίνει αυτό. Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι όμως είναι το εξής: παίρνοντας ως δεδομένη τη σύμβαση ότι υπάρχει παρόν, στο παρόν λοιπόν, αυτό που φαίνεται ακίνητο είναι το σπίτι, και αυτό που κινείται είναι η εικόνα του υπολογιστή, τα μάτια μου και τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο και ο αέρας που με φυσάει, όταν τα παράθυρα είναι ανοιχτά. Αν αυτή η δράση όμως, που αντιλαμβάνομαι να συμβαίνει, συνεχίσει σε ένα μεγάλο βάθος χρόνου, αυτό που πραγματικά κινείται τελικά είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι το σπίτι. Η εικόνα του υπολογιστή είναι η μόνη που δεν θα γεράσει, είναι η μόνη που θα παραμείνει η ίδια.
Αυτή η συγκινητικότατη αναλαμπή, που με τόση ευφράδεια προσπάθησα να εξηγήσω,δεν κρύβει πίσω της τίποτα το περίπλοκο ή το βαθυστόχαστο. Κρύβει, ή μάλλον φανερώνει, το απλό ερώτημα: Γιατί επιμένουμε να εγκαταλείπουμε τα πράγματα που μας ακολουθούν και να θυμώνουμε σε αυτά που προσφέρονται να μεγαλώσουν (ή να μικρύνουν αν θέλετε) μαζί μας, και την ίδια ώρα βγαίνουμε κάθε φορά το πρώτο ραντεβού με αυτά που δεν κατανοούν τη φύση μας,τα αιώνια η τα πεθαμένα.
σκέψεις πάνω στο νησί Gunkajima...
