Thursday, September 20, 2007

αναρωτιέμαι...


...που ψάχνει ο καθένας απο μας και τι περιμένει να βρει εκεί.
...αν μπορείς να ξέρεις τελικά που θα βρεις αυτό που ψάχνεις
...τι μπορεί να σημαίνει το να στρέφεται κανείς προς τη οθόνη του αντί προς τον διπλανό του?
...αν είναι όντως θέμα επιλογής, αναγκαία συνθήκη της εποχής, συνήθεια ή κάτι άλλο
...τι τελικά κερδίζεις με αυτό και τι χάνεις

1.Midnight Juggernauts- Shadows
2. Tuesday Weld- At the house of the Clerkenwell Kid
3.Antony and the Johnsons- Cripple and the starfish
4.Cinerama- Estrella
5.Feist - My moon my man

Thursday, May 17, 2007

About Abandonment

11:45
...
11:47
...
11:48

Κοιτάω τον υπολογιστή.Με την πλάτη γυρισμένη, θυμώνω στο χώρο που υπάρχει από πίσω. Συνήθως βρίσκομαι στο σπίτι όταν συμβαίνει αυτό. Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι όμως είναι το εξής: παίρνοντας ως δεδομένη τη σύμβαση ότι υπάρχει παρόν, στο παρόν λοιπόν, αυτό που φαίνεται ακίνητο είναι το σπίτι, και αυτό που κινείται είναι η εικόνα του υπολογιστή, τα μάτια μου και τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο και ο αέρας που με φυσάει, όταν τα παράθυρα είναι ανοιχτά. Αν αυτή η δράση όμως, που αντιλαμβάνομαι να συμβαίνει, συνεχίσει σε ένα μεγάλο βάθος χρόνου, αυτό που πραγματικά κινείται τελικά είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι το σπίτι. Η εικόνα του υπολογιστή είναι η μόνη που δεν θα γεράσει, είναι η μόνη που θα παραμείνει η ίδια.

Αυτή η συγκινητικότατη αναλαμπή, που με τόση ευφράδεια προσπάθησα να εξηγήσω,δεν κρύβει πίσω της τίποτα το περίπλοκο ή το βαθυστόχαστο. Κρύβει, ή μάλλον φανερώνει, το απλό ερώτημα: Γιατί επιμένουμε να εγκαταλείπουμε τα πράγματα που μας ακολουθούν και να θυμώνουμε σε αυτά που προσφέρονται να μεγαλώσουν (ή να μικρύνουν αν θέλετε) μαζί μας, και την ίδια ώρα βγαίνουμε κάθε φορά το πρώτο ραντεβού με αυτά που δεν κατανοούν τη φύση μας,τα αιώνια η τα πεθαμένα.

σκέψεις πάνω στο νησί Gunkajima...

Monday, March 5, 2007

Ανοίξαμε και Σας Περιμένουμε....

Ο χώρος του εαυτού μου είναι ένα συγκρότημα, με κτίρια ίδιου τύπου, κανονικά και επαναλαμβανόμενα πολύπλευρα που συμπλέκονται μεταξύ τους σαν κυψέλη. Αναπτύσσεται σε πολλά επίπεδα και έχει κέλυφος διάφανο ώστε να επιτρέπει στους έξω να δούνε μέσα και αντίστροφα. Η βασική του χρήση είναι να λειτουργεί ως εμπορικό κέντρο. Τα καταστήματα είναι όλων των γούστων και όλων των οικονομικών δυνατοτήτων. Με τα ράφια τους να διαθέτουν μόνο περίεργα πράγματα. Μπορείς να βρεις μέσα από το μικρό πανάκριβο διαμάντι που βρέθηκε από τους εργατικούς νάνους του βορρά μέχρι τα τεράστια παραδοσιακά πολύχρωμα φαντά που ύφαναν τα βράδια με τι κεραίες τους οι ταλαντούχες πυγολαμπίδες του νότου.

Το συγκρότημα διαθέτει επίσης χώρους αναψυχής. Ένα εστιατόριο για απαιτητικούς ουρανίσκους, μια καφετέρια που μυρίζει πάντα φρεσκοτριμμένο καφέ και ζεστά κουλουράκια, και ένα παιδότοπο φτιαγμένο από κόκκους κακάου και μαλακά ζαχαρωτά. Διαθέτει ακόμα και έναν ενηλικότοπο, ένα μεγάλο δωμάτιο που μπαίνει μέσα ένας ενήλικας μόνο αν φορέσει την ειδική στολή και τότε ταξιδεύει σε μια παράλληλη πραγματικότητα όπου κάνει ότι θα ήθελε να κάνει τότε που ήταν παιδί και δεν μπορούσε ή ότι θέλει τώρα να είχε κάνει τότε και δεν μπορεί ….

Το δώμα είναι μόνο για τους πελάτες-μέλη. Πυκνοφυτευμένο με χαμηλά φρουτόδεντρα και θάμνους που όταν κάθεσαι στους αναπαυτικούς καναπέδες τσιμπάς ότι τραβά η όρεξή σου. Και σαν γνήσιο πολυκατάστημα έχει και προσφορές που διαρκούν ολόκληρο το έτος!

Ο μόνος όρος που θέτει αυτό το εμπορικό κέντρο είναι ότι όταν μπεις πρέπει να ψωνίσεις οπωσδήποτε κάτι και όταν φτάνεις στο ταμείο θα πρέπει να είσαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα των επιλογών σου.

Tuesday, February 20, 2007

the leavers dance


Έξω
ένα τοίχος απο γκρίζο βαρύ μπετόν γερά θεμελιωμένο. Μόνο τα ανοίγματα που ορίζω εγώ υπάρχουν. Πολλά ανοίγματα σε διάφορα μεγέθη και σημεία σε όλες τις πλευρές του τοίχους. Κι αυτά αλλάζουν συχνά. Κάποια ανοίγουν και κλείνουν συνέχεια, κάποια κλείνουν για πάντα και κάποια θα μείνουν για πάντα ανοιχτά.

Πιο μέσα
πολλά κινητά χωρίσματα απο ημιδιαφανές γυαλί σε διάφορα χρώματα, όλα με ένα τόνο γκρι πάνω τους. Μετακινούνται συχνά απο εμένα ή απο όποιον καταφέρει να διατηρήσει το άνοιγμα στον τοίχο για κάποιον καιρό και θελήσει να επέμβει στο χώρο και να τον συνδιαμορφώσει.

Περνώντας ανάμεσα τους......φτάνοντας στο κέντρο
ένα μικρό δωματιάκι 1x1 απο το πιο μαλακό υλικό. Η πόρτα είναι πάντα καλά κλεισμένη, αλλά χρειάζεται μια μικρή και απλή κίνηση για ν'ανοίξει και
μέσα
υπάρχει μια σκάλα που αν την κατέβεις οδηγεί βαθιά στο υπόγειο.
Εκεί συναντάς.....

δυο πόρτες
η μια βγάζει μπροστά στη θάλασσα και η άλλη στο κέντρο της πόλης

Friday, February 16, 2007

απ'έξω προς τα μέσα του κατοικώ_ούμαι

απ΄έξω...
μια χαρτινη τέντα τσίρκου, με πολύχρωμα κορδελάκια και μαύρες τουλίπες. Ολα τα περαστικά γεγονότα δηλώνουν την παρουσία τους στο μέσα.Οταν βρέχει το χάρτινο περιτύλιγμα μουλιάζει, όταν έχει ήλιο η θερμότητα εισέρχεται στον χώρο, όταν κάποιος περνάει απ΄έξω, η σκιά του φαίνεται μέσα από το χαρτί.

προς τα μέσα...
για να μπείς όμως χρειάζεσαι νύχια που θα σκίσουν το χαρτί. Κ αι η τρύπα που ανοίγει μένει σαν γρατζουνιά στον ελαφρή όγκο, που αλλάζει κάθε φορά που κάποιος μπαίνει ή είναι απλα περίεργος να δει το μέσα. Εσωτερικά, κεντρικά της σκηνής υπάρχει το πραγματικό, το αναπόφευκτο. Ενας βαρύς όγκος απο μπετόν με ρωγμές, απομεινάρια σεισμών που έγιναν στην περιοχή τη διάρκεια της ζωής του. Τα θεμέλια του βρίσκονται σε βάλτο που κάνει το κτίριο να κουνιέται κάθε φορά. Δεν υπάρχουν παράθυρα ούτε και πόρτα. Ομως δεν υπάρχει ούτε και ταβάνι να το στεγάζει. Έτσι, εγώ που βρίσκομαι μέσα του, μπορώ να δω μόνο αυτόν που θα περάσει πετώντας πάνω από την χάρτινη τέντα και θα αφήσει τη σκιά του να μπεί στον μπετονένιο όγκο.

Σιγά σιγά το χαρτί σκίζεται και αποκαλύπτει το μπετόν.
Σιγά σιγά το κτίριο βουλιάζει στο βάλτο.
Το μόνο μένει είναι τα πεταμένα χαρτιά, τα πολύχρωμα κορδελάκια και οι μάυρες τουλίπες..