my s(h)elf pt.2

Το δικό μου ράφι θα είναι ξύλινο και βαρύ, βιδωμενο γερά με κρυφές βίδες σε έναν τοίχο με ταπετσαρία ίδια με του si doux.
Θα έχει πάνω ενα jukebox που θα παίζει όλες τις μουσικές που αγάπησα, τα 3-4 βιβλία που διάβασα ξανά και ξανά και έναν άτλαντα του κόσμου με σβησμένες τις περιοχές που έχω πάει για να ξέρω τι μου μένει. Πιο δίπλα θα είναι ένα σφραγισμένο βαζάκι με ξινά λεμόνια, που όταν το ανοίγεις θα ξεχύνονται όλα τα χαμόγελα που δεν είδες ποτέ πάνω μου.
Μπροστά του είναι κορνίζες χρωματιστές με φωτογραφίες των ανθρώπων που αγαπώ, τοποθετημένες άκρη άκρη για να πέφτουν με το παραμικρό κούνημα και ν'αντικαθίστανται απο καινούργιες.
Στην άκρη του ραφιού, είναι ξαπλωμένος ο καφέ λούτρινος σκύλος που μου είχε κάνει δώρο η γιαγιά μου και κοιτάζει πάντα νωχελικά το ράφι.
Στην πραγματικότητα ένα νόημα να του κάνεις και μπορεί να πεταχτεί και να τα γκρεμίσει όλα...